تنهایی

امروز که وبلاگو باز کردم و دیدم هنوز کسی نظری نگذاشته در مورد بیماری و مسایل مربوط بهش یعنی چیزی که هدف من بوده از اول بدجوری حالم گرفت و احساس غربت کردم واسه ی منی که دوستان زیادی دور و برم هستن و هیچوقت تنها نبودم اینجا واقعا احساس تلخ تنهایی رو تجربه کردم تو دنیای اینترنت تو این وبلاگ من تک و تنها و غریب دارم حرکت میکنم میخاستم بیماران چشمی رو پیدا کنم و باهم اینجا رو آباد کنیم ولی مثل اینکه خیلی این کارو ساده و راحت فرض کرده بودم و الانم نه اینکه حس کنم به بنبست رسیدم ولی فکرشو کنیئ هر روز به هزار امید و آرزو وبلاگو باز میکنم و خبری نیست خیلی میخوره تو پرم... یعنی واقعا بیماران چشمی پای اینترنت نمیان؟؟ با اینکه تعداد بازدید وبلاگم خیلی خیلی پایینه ولی خداوکیلی تو گوگل که اسم بیماری رو سرچ کنید صفحه ی اول وبلاگ منم هستش پس چرا کسی در این وبلاگو نمیزنه؟ من یه وبلاگ دیگه رو هم پیدا کردم که اونم همچین کاری رو میخواسته انجام بدی ولی اونم حدود یه ساله که آپ نکرده و رفته خیلی دلم میخاست پیداش کنم و باهاش همفکری کنم ولی حیف که دیگه نیستش. چند وقته دیگه کلاسام شروع میشن و هنوز من نتونستم کار خاصی انجام بدم. کجایید پس دوستان و همدردان من؟؟؟ تو بخشای پرسش و پاسخ سایتای پزشکی خیلیا رو دیدم که در مورد این بیماری سوال کردن و میکنن ولی نمیدونم چرا اینجا پیداشون نمیشه. منو تنها نزارید منتظرتونم

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: